Επίδραση του θαλασσινού νερού

Τα κύτταρα του σώματός μας, αν και μπορεί να φαίνεται διαφορετικά, δεν αγγίζουν το ένα το άλλο. Περιβάλλονται από ένα υγρό. (1) Κύτταρα, (2) υγρό ανάμεσά τους.

(Σε ορισμένα σημεία αυτό το υγρό περιέχει τόσα πολλά μέταλλα που σχεδόν δεν φαίνεται ότι υπάρχουν ζωντανά κύτταρα. Αυτό συμβαίνει στα δόντια και στα οστά, γι' αυτό και μας φαίνονται σαν νεκρά πράγματα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ζωντανά κύτταρα στο εσωτερικό τους και γι' αυτό μια φλέβα, μια αρτηρία και μια νευρική ίνα εισέρχονται μέσα από κάθε ρίζα κάθε δοντιού για να τα θρέψουν).

Αυτό το υγρό που περιβάλλει τα κύτταρα μοιάζει πολύ με αραιωμένο θαλασσινό νερό (*).

Τα κύτταρα λαμβάνουν την τροφή τους και αποβάλλουν τα απόβλητά τους μέσω της επιφάνειάς του. Αυτή η επιφάνεια λούζεται, σε επαφή με αυτό το υγρό. Εάν αυτό το υγρό είναι βρώμικο, τα κύτταρα δεν μπορούν να τραφούν καλά και δεν μπορούν να απαλλαγούν από τα απόβλητά τους. Είναι φυσιολογικό να μην αισθανόμαστε καλά. Αν αυτό το υγρό είναι βρώμικο, η τροφή που προσλαμβάνουμε δεν φτάνει στα κύτταρά μας.

Αν το υγρό μας είναι βρώμικο, είναι σαν να έχουμε τους διαδρόμους του σπιτιού μας γεμάτους παλιά σκουπίδια. Θα δυσκολευόμασταν να χρησιμοποιήσουμε τα δωμάτια, το μπάνιο ή την κουζίνα. Δεν θα ζούσαμε καλά.

Στις μηχανές των αυτοκινήτων συμβαίνει κάτι παρόμοιο: τα κινούμενα μέρη δεν ακουμπούν μεταξύ τους, υπάρχει το λάδι που διευκολύνει την κίνησή τους. Αν το λάδι είναι βρώμικο, η κίνηση είναι πιο δύσκολη, οπότε καταναλώνει περισσότερο, θερμαίνεται περισσότερο και λειτουργεί λιγότερο.

Όταν πίνουμε θαλασσινό νερό, αλλάζουμε αυτό το βρώμικο υγρό με ένα καθαρό, οπότε όλα τα κύτταρα αρχίζουν να λειτουργούν καλύτερα. Αισθανόμαστε καλύτερα, με περισσότερη ενέργεια.

Το υγρό μεταξύ των κυττάρων μπορεί να είναι βρώμικο επειδή παίρνουμε τεχνητές χημικές ουσίες (από βιομηχανικά τρόφιμα, φάρμακα), ή τοξικά όπως το αλκοόλ(**), ή μπορεί να είναι βρώμικο λόγω των φυσιολογικών αποβλήτων από τη λειτουργία των κυττάρων. Απόβλητα που μπορεί να συσσωρεύονται γύρω τους και να μην φτάνουν στα όργανα απέκκρισης, αν δεν ασκούμεθα αρκετά. Δηλαδή: εκτός από το να πίνουμε θαλασσινό νερό, θα πρέπει να περπατάμε με καλό ρυθμό για μισή ώρα την ημέρα (ή άλλη άσκηση) για να βοηθήσουμε στη μετακίνηση όλων αυτών των υγρών και το νέο καθαρό υγρό που προσλαμβάνουμε να αντικαταστήσει το βρώμικο γύρω από τα κύτταρα.

Συνέπειες

Πίνοντας θαλασσινό νερό, όλα τα κύτταρα, ολόκληρο το σώμα, επιστρέφει στη φυσιολογική του λειτουργία. Μία από τις εργασίες που κάνει συνεχώς το σώμα είναι να ανανεώνει και να επιδιορθώνει βλάβες ή ανισορροπίες που μπορεί να έχουμε (οστεοπόρωση, δισκοκήλη, υπέρταση,...).

Είναι πιθανό το σώμα μας να έχει εκκρεμότητες με τις επισκευές που πρέπει να γίνουν και το θαλασσινό νερό του επιτρέπει να αρχίσει να τις κάνει.

Είναι βολικό να γνωρίζουμε τις ανακαλύψεις του Dr. Hamer για να κατανοήσουμε σωστά τα συμπτώματα που μπορούν να προκαλέσουν αυτές οι επισκευές. Όντας τα συμπτώματα μιας επιδιόρθωσης, είναι κάτι ευεργετικό, όχι κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί. Σε ένα άλλο άρθρο θα το εξηγήσουμε περισσότερο.

Ποιος παρατηρεί το αποτέλεσμα περισσότερο

Όταν πίνουν θαλασσινό νερό, εκείνοι που έχουν τα πιο βρώμικα εσωτερικά υγρά παρατηρούν τη μεγαλύτερη βελτίωση:

• όσοι έχουν κάνει χημειοθεραπεία,

• οι αθλητές μετά από έναν αγώνα,

• όσοι έχουν δηλητηρίαση από αλκοόλ.

(*)

Το γαλλικό vade mecum του 1975 το έλεγε αυτό. Έχει επίσης αποδειχθεί από τους επιστήμονες ότι τα λευκά αιμοσφαίρια μπορούν να ζήσουν μόνο στο αίμα μας ή σε αραιωμένο θαλασσινό νερό. Και η εμπειρία πολλών ανθρώπων δείχνει ότι μπορούμε να εγχύσουμε μεγάλη ποσότητα αραιωμένου θαλασσινού νερού χωρίς καμία επιβλαβή επίδραση.

Θαλασσινό νερό αραιωμένο με καθαρό νερό μέχρι 25% (ένα ποτήρι θαλασσινό νερό αναμεμειγμένο με τρία ποτήρια κανονικό νερό). Το θαλασσινό νερό περιέχει 36 γραμμάρια αλάτων ανά λίτρο και αυτό το υγρό μόνο το ένα τέταρτο: 9 γραμμάρια αλάτων ανά λίτρο). το θαλασσινό νερό που αραιώνεται έτσι ονομάζεται "ισοτονικό", που σημαίνει "με την ίδια συγκέντρωση αλάτων με τα υγρά του σώματός μας, ιδίως το πλάσμα του αίματος".

(**)

Ο συγγραφέας του βιβλίου, στη μελέτη που διεξήγαγε στη Νικαράγουα, συγκέντρωσε κάποιες εμπειρίες μείωσης της εξάρτησης από το αλκοόλ χάρη στην πρόσληψη θαλασσινού νερού.