Για να ζήσουμε καλά, όπως εξηγείται σε αυτό το άλλο άρθρο, δεν πρέπει μόνο να έχουμε μια σωστή κατανόηση των ασθενειών (γνωρίζοντας αυτά που εξηγεί ο Hamer), αλλά επίσης να έχουμε μια σωστή γενική προσέγγιση της ζωής μας (η οποία είναι και η πιο απλή και αποτελεσματική).
Το τελευταίο νομίζω ότι περιγράφεται καλά με τη μεταφορά της ομπρέλας.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να κρατήσετε μια ομπρέλα όρθια, ακίνητη, σε ισορροπία:
κρατώντας το με δύο δάχτυλα από την άκρη και αφήνοντας έτσι το βάρος του να το κάνει κάθετο.
Σπρώχνοντας προς τα πάνω τα άκρα των πλευρών. Δουλεύω πολύ (τώρα σπρώχνω περισσότερες από μία ράβδους που έχουν μείνει χαμηλά, μετά άλλη μία, ...) και με άσχημο αποτέλεσμα, γιατί η ομπρέλα είναι πάντα ανισόρροπη κινούμενη. (Αν πάρουμε την ομπρέλα από το χερούλι κάνουμε την ίδια δύναμη με το να σπρώχνουμε τα άκρα των ράβδων, δουλεύουμε το ίδιο αλλά από διαφορετικό σημείο).
Η πρώτη επιλογή αντιστοιχεί σε εκείνον που βάζει τον Θεό στο κέντρο της ζωής του (όχι μόνο στα λόγια), η δεύτερη αντιστοιχεί σε εκείνον που προσπαθεί να διατηρήσει την ισορροπία στη ζωή του με "κόλπα", να γνωρίζει πολλά πράγματα αλλά όχι τα πιο σημαντικά.
Στη σωματική πτυχή, η διατήρηση της ισορροπίας σε όλες τις μεταβαλλόμενες συνθήκες της ζωής (περιβαλλοντικές -κρύο, ζέστη,...-, σχέσεων -καβγάδες-, κοινωνικές -ανεργία-,...) είναι η διατήρηση της υγείας.
Τόσο η ισορροπία του σώματος όσο και η ισορροπία της ψυχής είναι προϋποθέσεις για να ενεργείτε πολύ και καλά. Αν είμαστε άρρωστοι, λίγα μπορούμε να κάνουμε. Αν είμαστε υγιείς, αλλά αναστατωνόμαστε εύκολα, ούτε εμείς θα κάνουμε πολύ καλό, γιατί σπαταλάμε το χρόνο και την ενέργειά μας και την ενέργεια των άλλων.
Η ομπρέλα είναι το σώμα και η ψυχή μας. Το να διατηρούμε το σώμα σε ισορροπία (υγιές) μας βοηθάει να διατηρούμε την ψυχή σε ισορροπία, αλλά μπορεί να μην είναι αρκετό.
Τα δύο δάχτυλα με τα οποία κρατάμε την ομπρέλα είναι οι δύο απαντήσεις στα δύο θεμελιώδη ερωτήματα: ποιοι είμαστε και τι κάνουμε εδώ (είμαστε Υιοί του Θεού αν βαπτιστούμε και είμαστε στη χάρη και είμαστε εδώ για να δοξάζουμε τον Θεό).
Δεν μας ωφελεί να έχουμε ένα υγιές σώμα και μια ζωή χωρίς δυσκολίες, αν δεν ξέρουμε σε τι να το αφιερώσουμε, ή αν το αφιερώνουμε σε λάθος πράγμα, όπως αυτός που παίρνει (χωρίς να το ξέρει) έναν κλέφτη για συνταξιδιώτη.
Αυτές οι δύο αλήθειες είναι η βάση της καλής μας ζωής:
μας βοηθούν να διατηρούμε την ισορροπία σε όλες τις αναπόφευκτες δυσκολίες της ζωής,
μας χρησιμεύουν για να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με το προηγούμενο υπόλοιπο.
Αυτές οι δύο αλήθειες είναι οι πιο σημαντικές. Η Αγία Μπερναντέτ (η οραματίστρια της Λούρδης), η οποία είδε την Παναγία σε ηλικία 13 ετών, αλλά ήταν ακόμα αναλφάβητη και δεν μπορούσε να μελετήσει το θρησκευτικό δόγμα, της επετράπη να κοινωνήσει για πρώτη φορά επειδή γνώριζε τουλάχιστον αυτές τις δύο αλήθειες.
Αν δεν γνωρίζουμε αυτές τις δύο αλήθειες, όσα χρήματα, υγεία, δόξα και αν έχουμε, δεν θα μας κάνουν ευτυχισμένους: "με αυτό το νέο βιβλίο, το αυτοκίνητο, τη δουλειά, το μάθημα, τη θεραπεία,... θα είμαι επιτέλους ευτυχισμένος" (λοιπόν όχι, πάντα κάτι "λείπει", γιατί είμαστε φτιαγμένοι για το άπειρο (*) και μόνο αυτές οι δύο αλήθειες μας "συνδέουν" με αυτό) (**).
(*) "Μας έκανες για σένα και η καρδιά μας είναι ανήσυχη μέχρι να αναπαυθεί σε σένα". Εξομολογήσεις του Αγίου Αυγουστίνου, I, 1, 1.
(**) Εκτός από τη γνώση αυτών των αληθειών, πρέπει να τις κάνουμε πράξη ("η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή πίστη" Ιάκωβος, 2, 24).
Εδώ (στο κάτω μέρος των σελίδων) ενημερώνουμε για τις αλλαγές σε αυτόν τον ιστότοπο. |
Εργασία σε εξέλιξη. |
